Hoi, ik ben Eveline.
Vroege vogel, theeliefhebber en moeder van drie dochters die me elke dag iets leren over liefde, geduld en loslaten (en soms over wie de laatste koek krijgt).

Overdag ben ik manager bij Starbucks – ik kan aan het geluid horen of de melk goed schuimt. Koffie is mijn werk, maar thee is mijn comfort. Ik hou van de vroege ochtenden, wanneer de wereld nog stil is en de dag vol belofte.

Ik ben schildklierpatiënt, wat me leerde om mijn lichaam met zachtheid te bekijken. Niet alles hoeft perfect. Dat inzicht sijpelt door in alles wat ik doe.
Geleerd om mijn lichaam te begrijpen in plaats van bevechten. Dat heeft me zachter gemaakt, eerlijker ook. Ik weet hoe het voelt om niet altijd mee te kunnen in het tempo van de wereld — en dat is oké.

Eten is mijn grote liefde (ik plan vakanties rond wat er te proeven valt) en lezen mijn rustpunt.
Ik hou van gezelschapsspelletjes, kamperen, en van die seizoenen waarin alles verandert — herfst en lente zijn mijn favorieten. En als je het je afvraagt: roze en groen zijn mijn lievelingskleuren.

Echte vriendschap is voor mij goud waard. De mensen bij wie ik mezelf mag zijn — ook als ik even niet sterk ben — zijn mijn grootste rijkdom.

Fotografie was ooit mijn tweede adem, maar ik heb de camera lang weggelegd. Onzekerheid hield me tegen. De gedachte dat ik niet goed genoeg was, dat niemand op mijn blik zat te wachten.
Maar ergens, tussen al die twijfels door, begon ik de liefde voor beelden weer te voelen. Langzaam, voorzichtig. En nu… nu voelt het alsof ik eindelijk weer ademhaal als ik fotografeer.

Ik fotografeer niet om te bewijzen dat ik iets kan, maar omdat het me helpt zien wat echt is. Licht, emotie, imperfectie — het leven zelf.

Als je dit leest en denkt: ik herken iets van mezelf hierin — dan is dat precies waarom ik dit deel.